آرتروز مچ پا عارضه ای شایع است که به دلیل تخریب تدریجی غضروف مفصل مچ پا رخ داده و منجر به درد مچ پا، سفتی، و محدود شدن حرات مچ پا می شود.
در صورت عدم درمان، این علائم می توانند به تدریج بدتر شوند و شروع به تداخل با فعالیت های روزمره کنند.
مچ پاها ممکن است پس از عدم فعالیت طولانی مدت سفت شوند. افراد مبتلا به آرتروز مچ پا ممکن است متوجه شوند که سفتی و درد زمانی که سعی می کنند صبح ها از رختخواب بلند شوند یا بعد از یک دوره طولانی نشستن از روی صندلی بیرون بیایند، بیشتر قابل توجه است.
در بیشتر موارد، اما نه همه موارد، علائم آرتروز مچ پا آمده و می رود، و در طول ماه ها یا سال ها بدتر و شایع تر می شود. در صورت عدم درمان، آرتریت مچ پا می تواند به شدت مانع حرکت شود.
از سوی دیگر، دریافت درمان در مراحل اولیه آرتریت می تواند به طور قابل توجهی پیشرفت علائم را کاهش دهد.
با وجود اینکه هیچ درمان قطعی برای انواع آرتروز شناسایی نشده اما راهکارهایی همچون فیزیوتراپی می توانند به تسکین علائم بیمار کمک کرده ، درد را کاهش و دامنه حرکتی را افزایش دهند ، روشهای فیزیوتراپی در مراحل اولیه همچنین می توانند خطر پیشرفت بیماری را به حداقل برسانند.
علائم آرتروز مچ پا
درد مچ پا
افراد ممکن است در ناحیه ساق پا (درشت نی)، پشت پا یا وسط پا دچار درد شوند. درد ممکن است دردناک و مبهم یا تیز و شدید باشد. درد ممکن است بیاید و برود یا ممکن است سطح درد مزمن کم همراه با شعله ور شدن متناوب درد شدیدتر وجود داشته باشد.به طور معمول، این درد مچ پا را می توان با استراحت، بالا بردن پا و کمپرس یخ کاهش داد.
سفتی مچ پا
تورم مفاصل و اصطکاک استخوان، مچ پا را سفت و انعطاف‌پذیرتر می‌کند. دامنه حرکتی مچ پا ممکن است محدودتر شود و نشان دادن و خم کردن پا یا حرکت پا به پهلو را دشوار کند.
تورم مچ پا
هنگامی که غضروف مچ پا از بین می رود، استخوان های نازک نی، درشت نی و تالوس می توانند به هم ساییده شوند و در نتیجه تحریک شوند. مچ پا ممکن است در تلاش برای کاهش اصطکاک، مایع مفصلی اضافی تولید کند. این مایع اضافی منجر به تورم می شود.
شنیده شدن صدا از مچ پا
احساس شنیدن صدای ترق یا جیرجیر هنگام حرکت دادن مچ پا یکی از علائم رایج آرتروز مچ پا است که با روشهای فیزیوتراپی می توان به بهبود آن و جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک کرد.
بی ثباتی مچ پا
راه رفتن در این شرایط دشوار است و فرد احساس عدم ثبات در مچ پای خود دارد.استئوآرتریت پیشرفته می تواند باعث شود که غضروف مچ پا به طور غیر یکنواخت خراب شود. استخوان ها و مواد مفصلی می توانند در تلاشی برای جبران زوال ناهموار جابجا شوند. این می تواند بر نحوه راه رفتن فرد تأثیر بگذارد و در نهایت حتی باعث آرتروز در مفاصل زانو و ران شود.
دلایل و عوامل خطر
تقریباً 90 درصد از افراد مبتلا به آرتروز مچ پا دارای یکی از دو عامل خطر اصلی هستند: ترومای مفصل قبلی یا یک بیماری زمینه‌ای. بقیه افراد معمولاً عوامل خطر دیگری مانند سابقه خانوادگی آرتروز دارند.
آرتریت مچ پا ناشی از جراحات
مچ پا به خصوص در معرض رگ به رگ شدن، شکستگی و آسیب های دیگر است و مفصلی که آسیب دیده است حدود 7 برابر بیشتر احتمال دارد به آرتروز مبتلا شود. در واقع، 70 تا 80 درصد موارد آرتریت مچ پا در مچ پا رخ می دهد که آسیب دیده است. آرتریت مچ پا که پس از آسیب ایجاد می شود، گاهی اوقات به عنوان “آرتریت پس از سانحه” نامیده می شود. آسیب اصلی تروما ممکن است بهبود یابد و عملکرد مچ پا ممکن است بازگردد، اما ضربه می تواند منجر به تغییرات مفصلی شود که در نهایت منجر به علائم آرتروز مچ پا می شود. (این انحطاط می تواند حتی زمانی که آسیب تروماتیک به درستی درمان شود اتفاق بیفتد.) علائم ممکن است در عرض دو سال پس از آسیب مچ پا ظاهر شوند یا ممکن است چندین سال، حتی چند دهه بعد ظاهر شوند.
آرتریت مچ پا ناشی از شرایط پزشکی زمینه ای
حدود 12 درصد از موارد آرتروز مچ پا با یک بیماری زمینه ای مرتبط است. شرایطی که می توانند خطر ابتلا به استئوآرتریت مچ پا را افزایش دهند عبارتند از:
- آرتریت روماتوئید و آرتریت واکنشی (این بیماری های سیستمیک آرتریت می توانند به مرور زمان باعث آسیب استئوآرتریت شوند)
- اختلالات خونی، مانند هموفیلی، که توانایی لخته شدن خون را مختل می کند، و هموکروماتوز، وضعیتی که در آن بدن آهن بیش از حد جذب می کند.
- کلاب فوت یا سایر نقایص مادرزادی که منجر به تراز ضعیف مفصل مچ پا می شود
- آسیب به استخوان ها و غضروف مفصل مچ پا ناشی از گردش خون ضعیف، از جمله شرایطی به نام نکروز تالوس آواسکولار
کلمات مرتبط :